Σάββατο 16 Μαρτίου 2024

 

Τον     Τον Αλέξανδρο οι σύγχρονοί του Έλληνες τον αγάπησαν ή τον μίσησαν από φθόνο και ιδιοτέλεια. Οι Ρωμαίοι τον ζήλεψαν. Οι Βυζαντινοί τον μυθοποίησαν και οι λαοί  της αυτοκρατορίας είχαν εγκόλπιο την «Φυλλάδα του  Μεγαλέξανδρου» μεταφρασμένη στην γλώσσα τους. Λόγιοι, ιστορικοί, ποιητές, ρήτορες, φιλόσοφοι τον ύμνησαν. Κι οι νεοέλληνες τον έχουμε στην καρδιά μας ζωντανό να σκοτώνει για χάρη μας ξανά και ξανά τον καταραμένο όφι. Βρέθηκαν όμως και οι σλαβόδουλοι που τον είπαν τύραννο, δυνάστη και κατακτητή των λαών. Χωρίς να το αξίζουν τους  απαντώ.  Ο Αλέξανδρος ήταν κατακτητής. Κατακτητής του απέραντου κράτους του Δαρείου του κατακτητή των λαών και ελευθερωτής τους. (Δεν χρειάζονται λόγια, σύγκρινε τους χάρτες). Γι’ αυτό στα μέρη που πέρασε ο Αλέξανδρος είναι ακόμα θρύλος και τον λατρεύουν. 

                          Σύγκρινε στους χάρτες την πορεία του Αλεξάνδρου και το κράτος το Δαρείου.




                                                        Η πορεία του Αλέξανδρου


                                                                 Το κράτος του Δαρείου











 

Παρασκευή 23 Φεβρουαρίου 2024

 


                                               προεπαναστατικό Παρίσι, η αστική τάξη 

                                               υπό το μαρμάρινο βλέμμα 

                                              του Βολταίρου συγκεντρώνεται, 

                                              συζητά,διαβάζει, φιλελευθεροποιείται


 

Παρασκευή 16 Φεβρουαρίου 2024

 

www.zettivardaki.blogspot.gr

Anti – Saint Valentine’s day

 

“Cat in the Rain” by Ernest Hemingway

    There were only two Americans stopping at the hotel. They did not know any of the people they passed on the stairs on their way to and from their room. Their room was on the second floor facing the sea. It also faced the public garden and the war monument. There were big palms and green benches in the public garden. In the good weather there was always an artist with his easel… It was raining. The rain dripped from the palm trees. Water stood in pools on the gravel paths. The sea broke in a long line in the rain and slipped back down the beach to come up and break again in a long line in the rain. The motor cars were gone from the square by the war monument. Across the square in the doorway of the cafe a waiter stood looking out of the empty square.

The American wife stood at the window looking out. Outside right under their window a cat was crouched under one of the dripping green tables. The cat was trying to make herself so compact that she would not be dripped on.

“I’m going down and get that kitty” the American wife said.

“I’ll do it” her husband offered from the bed.

“No, I’ll get it. The poor kitty out trying to keep dry under a table.”

The husband went on reading, lying propped up with the two pillows at the foot of the bed.

“Don’t get wet” he said.

 

The wife went downstairs and the hotel owner stood up and bowed to her as she passed the office. His desk was at the far end of the office. He was an old man and very tall.

“Il piove,” the wife said. She liked the hotel-keeper.

“Si, si, Signora, brutto tempo. It is very bad weather.”

He stood behind his desk in the far end of the dim room. The wife liked him. She liked the deadly serious way he received any complaints. She liked the way he wanted to serve her. She liked the way he felt about being a hotel-keeper. She liked his old, heavy face and big hands.

 

Liking him she opened the door and looked out. It was raining harder. A man in a rubber cape was crossing the empty square to the cafe. The cat would be around to the right. Perhaps she could go along under the eaves. As she stood in the door-way an umbrella opened behind her. It was the maid who looked after their room.

“You must not get wet,” she smiled, speaking Italian. Of course, the hotel-keeper had sent her.

With the maid holding the umbrella over her, She walked along the gravel path until she was under their window. The table was there, washed bright green in the rain, but the cat was gone. She was suddenly disappointed. The maid looked up at her.

“Ha perduto qualque cosa, Signora?”

“There was a cat,” said the American girl.

“A cat?”

“Si, il gatto.”

“A cat?” the maid laughed. “A cat in the rain?”

“Yes,” she said, “under the table.” Then, “Oh, I wanted it so much. I wanted a kitty.”

When she talked English the maid’s face tightened.

“Come, Signira,” she said. “We must get back inside. You will be wet.”

“I suppose so”, said

The American girl  went back along the gravel path in the hotel. As passed the office, the padrone bowed from his desk. Something felt very small and tight inside the girl. The padrone made her feel very small and at the same time really important. She had a momentary feeling of being of supreme importance. She went on up the stairs. She opened the door of the room. George was on the bed, reading.

“Did you get the cat?” he asked, putting the book down.

“It was gone.”

“Wonder where it went to,” he said, resting his eyes from reading.

She sat down on the bed.

“I wanted it so much,” she said. “I don’t know why I wanted it so much. I wanted that poor kitty. It isn’t any fun to be a poor kitty out in the rain.”

George was reading again.

She went over and sat in front of the mirror of the dressing table looking at herself with the hand glass. She studied her profile, first one side and then the other. Then she studied the back of her head and her neck.

“Don’t you think it would be a good idea if I let my hair grow out?” she asked, looking at her profile again.

George looked up and saw the back of her neck, clipped close like a boy’s.

“I like it the way it is.”

“I get so tired of it,” she said. “I get so tired of looking like a boy.”

George shifted his position in the bed. He hadn’t looked away from her since she started to speak.

“You look pretty darn nice,” he said.

She laid the mirror down on the dresser and went over to the window and looked out. It was getting dark.

“I want to pull my hair back tight and smooth and make a big knot at the back that I can feel,” she said. “I want to have a kitty to sit on my lap and purr when I stroke her.”

“Yeah?” George said from the bed.

“And I want to eat at a table with my own silver and I want candles. And I want it to be spring and I want to brush my hair out in front of a mirror and I want a kitty and I want some new clothes.”

“Oh, shut up and get something to read.” George said. He was reading again.

His wife was looking out of the window. It was quite dark now and still raining in the palm trees.

“Anyway, I want a cat,” she said, “I want a cat. I want a cat now. If I can’t have long hair or any fun, I can have a cat.”

George was not listening. He was reading his book. His wife looked out of the window where the light had come on in the square.

Someone knocked at the door.

“Avanti,” George said. He looked up from his book.

In the doorway stood the maid. She held a big tortoise-shell cat pressed tight against her and swung down against her body.

“Excuse me,” she said, “the padrone asked me to bring this for the Signora.”

Σάββατο 3 Φεβρουαρίου 2024

 

Φαιν      Φαινόμενο Dunning-Kruger Σχόλια

 



Το διάγραμμα είναι το αποτύπωμα έρευνας σε φοιτητές των καθηγητών ψυχολογίας

David Dunning and Justin Kruger του Cornell University N.Y (1999)

 

  Το διάγραμμα είναι ελλιπές, άρα λάθος: Τι λέει:  Άτομα με ελάχιστες γνώσεις αναπτύσσουν την μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση - Λογικό, με τα λίγα που έμαθαν νομίζουν ότι ξέρουν τα πάντα -  Έπειτα άνθρωποι με μέτρια γνώση, που σε κάθε τους βήμα αποδεικνύεται ανεπαρκής, καταλήγουν με κλονισμένη αυτοπεποίθηση - Λογικό και κατανοητό - Τέλος άνθρωποι με εξαιρετική γνώση, προφανώς συνειδητοποιώντας πόσα ακόμη δεν ξέρουν,  γίνονται σκεπτικιστές και επιφυλακτικοί - Ελλιπές, άρα λάθος - Το λάθος έγινε γιατί η έρευνα σχεδιάστηκε από καθηγητές για φοιτητές, που σημαίνει ότι οι ερωτώμενοι δεν ήταν σε θέση ακόμα να προχωρήσουν την τρίτη φάση μέχρι το τέλος, εκεί που η εξαιρετική γνώση οδηγεί  τον επιστήμονα (όχι τον φοιτητή) στην ΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑ. Θα ήταν τραγικό αν η γνώση κατέληγε οριστικά σε επιφυλακτικότητα και σκεπτικισμό.







Τετάρτη 17 Μαΐου 2023

 

19 ΜΑΪΟΥ / ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΠΟΝΤΟ

19 Μαῒου, ημέρα μνήμης του Πόντου της οικονομικής ανάπτυξης, του πνεύματος και του πολιτισμού.
              Του Πόντου που δεν κατάλαβε εγκαίρως ότι οι φυσικοί του σύμμαχοι και υποστηρικτές δεν μπορούσαν να υποστηρίξουν στρατιωτικά το δίκαιο αίτημα του ποντιακού λαού για Ελευθερία.
              Του Πόντου που δεν είχε στρατό για να αντιτάξει όταν ο Κεμάλ ξαμόλυσε τους Τσέτες δολοφόνους του οπλισμένους με τα όπλα των Μπολσεβίκων.

Φάνη Κλεάνθη «Γιατί ο Βενιζέλος είπε όχι στους Πόντιους»

1919. Η όλη υποστήριξη του Βενιζέλου προς τον προς τον Πόντο ήταν χλιαρή.

 Πρώτον, γιατί ο Βενιζέλος απέβλεπε στο να φτάσει η Ελλάδα στα πρόθυρα της Κωνσταντινούπολης, να πατήσει πόδι στην Ιωνία και να παγιώσει αυτή την επέκταση για την οποία ήδη είχε συναντήσει ζωηρές αντιδράσεις που με άπειρες δυσκολίες εξουδετέρωσε ή παρέκαμψε. Δεν ήθελε, λοιπόν, να φανεί υποστηρίζοντας υπερφίαλες αξιώσεις.

Δεύτερον, γιατί, λόγω της γεωγραφικής θέσης του Πόντου, θα ήταν ακατόρθωτο εγχείρημα η αποστολή στρατευμάτων για την απελευθέρωσή του. Κι αν ακόμα η Αντάντ επιδίκαζε στην Ελλάδα, με τη συνθήκη των Σεβρών, και τον Πόντο, πάλι δεν θα μπορούσαμε να τον κρατήσουμε, γιατί ήταν πολύ μακριά από τις βάσεις ανεφοδιασμού και η διασπορά των στρατιωτικών δυνάμεων θα ήταν σε βάρος μας. Ενώ ο Κεμάλ θα είχε την ευχέρεια να μετακινεί το στρατό του άλλοτε κατά του βορείου και άλλοτε κατά του δυτικού μετώπου.

Τρίτον, γιατί οι Τουρκο- Σοβιετικές συνεννοήσεις και συμφωνίες είχαν δημιουργήσει μία νέα τάξη πραγμάτων στην περιοχή της Ανατολικής Μικρασίας, Πόντου, Καυκάσου, Περσίας και προξένησαν πολλές ανησυχίες στην Αγγλία και στις άλλες Δυτικές Δυνάμεις που ενδιαφέρονταν για την εκμετάλλευση των πετρελαιοφόρων περιοχών.

Όλα αυτά τα έβλεπε ο Βενιζέλος και αποθάρρυνε τις επιτροπές των Ποντίων που πολιορκούσαν τις αντιπροσωπείες των Μεγάλων στις Διασκέψεις. Η ένωση του Πόντου με την Ελλάδα ήταν κάτι παραπάνω από ανέφικτη, ήταν ουτοπική - αυτό έβλεπε Βενιζέλος. Η λύση της ίδρυσης αυτόνομης Ποντιακής Δημοκρατίας ήταν ανεφάρμοστη. Μόνη διέξοδο στο ποντιακό πρόβλημα είδε ο Μεγάλος Κρητικός την ομοσπονδιακή ένωση του Πόντου με την Αρμενία.

Τη λύση αυτή αποδέχτηκαν τελικά οι εκπρόσωποι των Ποντίων και τον Γενάρη του 1920 υπογράφτηκε συμφωνία από τον Πρόεδρο της Αρμενικής Δημοκρατίας Χατισιάν και τον Μητροπολίτη Τραπεζούντας Χρύσανθο, ως εκπρόσωπο των ελληνικών κοινοτήτων και οργανώσεων του Πόντου. Όμως η ομοσπονδία δεν επέζησε. Γιατί οι Πόντιοι δεν είχαν στρατό - οι Άγγλοι δεν επέτρεψαν τη συγκρότηση Εθνικού Ποντιακού στρατού -  ο στρατός των Αρμενίων ηττήθηκε στο Ερζερούμ  και οι Ρώσοι ήρθαν σε συμφωνία με τον Κεμάλ, του παραχώρησαν τις περιοχές Καρς  και Αρνταχάν και αντιστοίχως πήραν την υπόλοιπη Αρμενία και την ενσωμάτωσαν στην ΕΣΣΔ σαν σοσιαλιστική δημοκρατία.  

Τετάρτη 31 Αυγούστου 2022

 


                                                              Απλή αναλογική 

Την απλή αναλογική εισήγαγε για πρώτη φορά τον Αύγουστο του 1926 ο πρωθυπουργός Γεώργιος Κονδύλης με την υποστήριξη του Αλέξανδρου Παπαναστασίου και του ΚΚΕ «για να εξασφαλίζεται η γνήσια εκδήλωσις του λαϊκού φρονήματος».

Εφαρμόστηκε στις εκλογές του Νοεμβρίου του 1926 και οδήγησε στον σχηματισμό κυβερνήσεως ασταθούς πλειοψηφίας από τα δύο αντίπαλα κόμματα. Το αποτέλεσμα ήταν το 1928  η χώρα να βρεθεί σε κατάσταση ακυβερνησίας και λαϊκής εξέγερσης.

Μέσα σ’ αυτό το πολιτικό κλίμα ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Π. Κουντουριώτης έδωσε στον Βενιζέλο εντολή σχηματισμού κυβερνήσεως και διεξαγωγής εκλογών. Οι εκλογές έγιναν τον Αύγουστο του 1928 με το πλειοψηφικό σύστημα, παρά τις αιτιάσεις των αντιπάλων του που κατηγορούσαν τον Βενιζέλο για κοινοβουλευτικό πραξικόπημα.

Το πλειοψηφικό σύστημα επέτρεψε στον νικητή των εκλογών Ελευθέριο Βενιζέλο να κυβερνήσει αδιατάρακτα περίπου για τέσσερα χρόνια και να οδηγήσει την χώρα σε ανοδική τροχιά μέχρι που έφθασε και στην Ελλάδα ο οικονομικός απόηχος της διεθνούς κρίσης.

Τα επόμενα χρόνια έγιναν απανωτές εκλογές με απλή αναλογική: Τον Σεπτέμβριο του 1932. Τον Μάρτιο του 1933. Τον Ιούνιο του 1935. Τον Ιανουάριο του 1936. Η χώρα διολίσθαινε στην ακυβερνησία μέχρι που τον Αύγουστο του 1936 επιβλήθηκε δικτατορία από τον Ιωάννη Μεταξά με την συναίνεση του βασιλιά Γεώργιου του Α΄.

 Η απλή αναλογική επανήλθε μετά τον πόλεμο στις εκλογές του 1946 και μετά τον εμφύλιο πόλεμο στις εκλογές του 1950 και για τελευταία φορά στις εκλογές του 1951.

Στην Μεταπολίτευση η απλή αναλογική υπήρξε η εμμονική απαίτηση των αριστερών. Όταν όμως εν μέσω οξείας κρίσης τον Ιανουάριο του 2015 έγιναν κυβέρνηση χάρις στο πλειοψηφικό σύστημα δεν είχαν ιδεολογικούς ενδοιασμούς. Και δεν έσπευσαν να αλλάξουν τον εκλογικό νόμο παρά μόνο όταν και όπως θα εξυπηρετούσε το κομματικό τους μέλλον.

 

 

Σάββατο 18 Ιουνίου 2022

ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΚΑΤΑΚΤΗΤΗΣ ΤΩΝ ΚΑΤΑΚΤΗΤΩΝ

[ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΛΟΓΙΑ. ΣΥΓΚΡΙΝΕ ΤΟΥΣ ΧΑΡΤΕΣ]