Επί ασπαλάθων

Ο Αρδιαίος, τύραννος κάποτε σε κάποια πόλη της Παμφυλίας που είχε διαπράξει κι άλλες πολλές ανήθικες πράξεις  και άλλοι,  τύραννοι οι περισσότεροι και κάποιοι πολίτες μαζί από αυτούς που έχουν διαπράξει τα μεγαλύτερα κακουργήματα, αυτοί ενώ νόμιζαν ότι ήρθε πια η ώρα να ανέβουν (από τον Άδη), το στόμιο δεν τους δεχόταν, αλλά μούγκριζε κάθε φορά που ένας αθεράπευτα κακός που δεν είχε τιμωρηθεί όπως του άξιζε προσπαθούσε να ανέβει. Τότε λοιπόν άνδρες άγριοι και  κατακόκκινοι στην όψη αφού τους έδεσαν μαζί χέρια πόδια και κεφάλι τους έριξαν κάτω, τους μαστίγωσαν και τους έσερναν έξω από τον δρόμο γδέρνοντάς τους πάνω στους ασπαλάθους· και στους περαστικούς εξηγούσαν το γιατί και πρόσθεταν ότι τους πήγαιναν για να πέσουν στον Τάρταρο».

"Επί Ασπαλάθων..." Γ. Σεφέρης

…και οι ασπάλαθοι

δείχνοντας έτοιμα τα μεγάλα τους βελόνια

και τους κίτρινους ανθούς.

Μια λέξη στον Πλάτωνα θαρρώ, χαμένη στου μυαλού

τ' αυλάκια.

Τ΄ όνομα του κίτρινου θάμνου

δεν άλλαξε από κείνους τους καιρούς.

Το βράδυ βρήκα την περικοπή:

"τον έδεσαν χειροπόδαρα" μας λέει

"τον έριξαν χάμω και τον έγδαραν

τον έσυραν παράμερα τον καταξέσκισαν

απάνω στους αγκαθερούς ασπάλαθους

και πήγαν και τον πέταξαν στον Τάρταρο κουρέλι".

Έτσι στον κάτω κόσμο πλέρωνε τα κρίματά του

Ο Παμφύλιος ο Αρδιαίος ο πανάθλιος Τύραννος