Καθηγήτρια της Έκθεσης προς παλιό μαθητή της:
Μπερδεύτηκες και είσαι τώρα πελαγωμένος.
Ξέχασες το κείμενο του Τερζάκη μας που έλεγε ότι ο άνθρωπος είναι δούλος
ενός «μηχανισμού εξανδραποδισμού» που δεν τον
αφήνει να επιλέγει μόνος του για τη ζωή του, αλλά του υπαγορεύει τις
ανάγκες του και τον σπρώχνει να προχωρά από τον ένα στόχο στον άλλο, να μη
σταματά και τελικά να μην έχει ποτέ το αίσθημα της αυτάρκειας που κάνει τον
άνθρωπο να νιώθει ελεύθερος. Κρίμα που είχες γράψει και μια καλή έκθεση για τον
αλλοτριωμένο άνθρωπο που την δύσκολη στιγμή διαπιστώνει ότι οι επιλογές του, οι
σκέψεις του, οι επιθυμίες του, οι ιδέες του και τα συναισθήματά του δεν ήταν
ποτέ δικά του και τότε αισθάνεται χαμένος και έωλος.
Ξέρω σε παρέσυρε η επικρατούσα αντίληψη. Μες στον ορυμαγδό πώς να ακουστεί
ο Παπανούτσος μας που μιλούσε για τον «κοινωνικό κομφορμισμό» για την
«χειραγώγηση», για το «ένστικτο της αγέλης» και την «μαζοποίηση»; Πώς να σου
έρθει στο μυαλό η γελοιογραφία μας που
έδειχνε κάποιους νέους, άλλον με μακριά μαλλιά, άλλον με γένια, άλλον μ’ ένα
περίεργο σκούφο, που έμπαιναν μέσα σε μια τεράστια κρεατομηχανή με επιγραφή το
ΣΥΣΤΗΜΑ και βγαίνανε από την άλλη πανομοιότυποι, μοναχικοί και αξιολύπητοι σαν
τα ανθρωπάκια του Γαῒτη;
Σε μαλώνω λίγο γιατί θέλω να γίνω ο καμπανοκρούστης της συνείδησής σου,
γιατί θέλω να αντισταθείς, να σταθείς όρθιος και να βρεις λύσεις, γιατί θέλω να
σε δω ευτυχισμένο, γιατί είμαι η δασκάλα σου.
