Ο κανόνας της δικής μου ζωής

«Γυρίζοντας από την Κριμαία προβλεπόταν να έχω στην Αλεξάνδρεια συνάντηση με τον Ιμπν Σαούντ … που ταξίδευε με όλη τη μεγαλοπρέπεια Ασίατη μονάρχη, συνοδευόμενος από ακολουθία πενήντα προσώπων, δύο γιους του, τον πρωθυπουργό του και τον αστρολόγο του και πολλά πρόβατα προορισμένα να σφαγούν κατά την μουσουλμανική ιεροτελεστία.

Τον υποδέχθηκα στις 17 Φεβρουαρίου (1945) στην όαση του Φαγιούμ στο «Ξενοδοχείο της Λίμνης». Είχαν τεθεί πολλά προβλήματα πρωτοκόλλου.  Ανάμεσα σε άλλα ότι ενώπιον της βασιλικής παρουσίας δεν έπρεπε να καπνίζω, ούτε να πίνω οινοπνευματώδη ποτά.  Απάντησα προς τον διερμηνέα ότι εάν η θρησκεία της αυτού μεγαλειότητας του επέβαλε να στερείται τον καπνό και το οινόπνευμα, ο κανόνας της δικής μου ζωής μού επέβαλε το απολύτως ιερό καθήκον να καπνίζω πούρα και να πίνω οινοπνευματώδη πριν μετά και εν ανάγκη κατά το γεύμα καθώς και στα μεταξύ των γευμάτων διαστήματα. Ο μονάρχης αποδέχθηκε την κατάσταση αυθόρμητα και μου πρόσφερε ένα ποτήρι νερό από το ιερό πηγάδι της Μέκκας.   

Ουίνστον Τσώρτσιλ  “ 2^ος Παγκόσμιος Πόλεμος”,

τόμος 8^ος, σελίδα 215, εκδόσεις Χρ. Γιοβάνη.

                                                  

                                              Η ΑΚΑΝΘΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Ο ΜΟΝΟΣ ΕΝΟΧΟΣ της Lisa Ballantyne

Ζέττη Βαρδάκη, βιβλιοπαρουσίαση 

Ένας ευφυής, λίγο παράξενος, εντεκάχρονος κατηγορείται για τον εν ψυχρώ φόνο ενός οχτάχρονου. Ευγενικά ευθύς προς όλους ο κατηγορούμενος, αμέσως όμως συμπαθεί τον τριανταπεντάχρονο δικηγόρο που αναλαμβάνει την υπόθεσή του. Και ο δικηγόρος αυτόν· όταν ήταν μικρός είχε κι αυτός ροπή στην βία και αδυναμία ενσυναίσθησης. Μόνο που δεν βρέθηκε ποτέ κατηγορούμενος.

Εν τω μεταξύ πρέπει να πάει στην κηδεία  της θετής του μητέρας.  Οδηγώντας σκέπτεται τον μικρό στην φυλακή, σκέφτεται τον εαυτό του στην ηλικία του πάντα μπλεγμένο και καταχτυπημένο, θυμάται την μέρα που η πρόνοια τον πήγε σπίτι της, θυμάται πώς εκείνη τον είχε σώσει μαθαίνοντάς του την ζωή από την αρχή…. Αν μόνο δεν του είχε πει εκείνο το φοβερό ψέμα… Αν τυχαία κάποια στιγμή αυτός δεν είχε πέσει πάνω στην αλήθεια… Πόσο είχε θυμώσει μαζί της, πώς την είχε κατηγορήσει... Κι εκείνη κλαίγοντας του είχε κάνει μόνο μια ερώτηση «Κι εσύ γιατί δεν έψαξες;» Ούτε που ήθελε να την ακούσει.  Έφυγε και δεν την ξαναείδε.

         Τώρα μετά την τελετή έπρεπε να γυρίσει γρήγορα για να βρει τρόπο να σώσει τον μικρό ιδιόρρυθμο πελάτη του. Τα κατάφερε. Την κέρδισε την δίκη. Αλλά δεν είχε προλάβει να χαρεί όταν ο μικρός, για να τον ευχαριστήσει, τού φανέρωσε την διεστραμμένη αλήθεια του - Ναι, είχε σκοτώσει τον μικρό φίλο του γιατί δεν του άρεσε η «μούρη» του - Η αλήθεια τον αρρώστησε. Δεν ήταν όμως μόνο η αλήθεια ήταν και η αυτοσυνειδητοποίηση μαζί. Από την πρώτη στιγμή είχε πιστέψει το ψέμα του μικρού ψυχασθενή γιατί ήθελε να το πιστέψει. Έτσι και τότε. Δεν ήταν εύπιστος, όμως είχε πιστέψει το ψέμα της γυναίκας χωρίς να ζητήσει από πουθενά μια επιβεβαίωση. Γιατί ήθελε να το πιστέψει, γιατί του έδινε το δικαίωμα να μπορεί να αισθάνεται καλά χωρίς τύψεις… και ελεύθερος.  [«Κι εσύ γιατί δεν έψαξες;»] 

 

 «Τα φίδια δεν έχουν έλεος»

[Απόσπασμα από το βιβλίο του Dean Koontz,

Μετάφραση Ζέττης Βαρδάκη ]

 

Τον «κακό» όλοι σχεδόν τον συμπαθούν, φίλοι και γείτονες,  γιατί οι κακοί έχουν την ικανότητα να εξαπατούν, και όχι μόνο τους ευκολόπιστους. Ουδεμία έκπληξη μέχρις εδώ. Η έκπληξη είναι ότι τόσοι πολλοί άνθρωποι συνειδητά προτιμούν να εξαπατηθούν.

Αν μου επιτραπεί να παραστήσω τον ερασιτέχνη φιλόσοφο, θα χωρίσω τους ανθρώπους σε τρεις κατηγορίες. Πρώτη κατηγορία εκείνοι για τους οποίους «ορθόν» σημαίνει απλώς όρθιο και «στρεβλόν» απλώς στραβό...Μερικοί απ’ αυτούς μπορεί να είναι και επικίνδυνοι κοινωνιοπαθείς ή δολοφόνοι.

Δεύτερη κατηγορία είναι εκείνοι που αναγνωρίζουν το σωστό και το λάθος και προσπαθούν να ζήσουν σωστά, όσο μπορούν. Αυτοί οι άνθρωποι πιστεύουν ότι υπάρχει στον κόσμο το αληθινό και αμείλικτο κακό. Εν τούτοις σαν από ψυχολογική άμυνα, πολλοί απ’ αυτούς υποτιμούν υπερβολικά την δυνατότητά του να νικά. Αυτοί είναι οι πιο ευάλωτοι έναντι του κακού. Όχι ότι θα κάνουν οι ίδιοι κάτι σοβαρά κακό, αλλά δεν μπορεί κανείς να τους έχει εμπιστοσύνη ότι θα αναγνώριζαν τα σημάδια του κακού αν τα έβλεπαν· είναι αυτοί για παράδειγμα που δεν θα υποψιάζονταν ποτέ τον γείτονα για δολοφόνο.

Τρίτη κατηγορία είναι κάποιοι τόσο απορροφημένοι με την ζωή τους, που δεν έχουν χρόνο να πολυσκεφτούν το σωστό και το λάθος. Όταν έρχονται αντιμέτωποι με το απόλυτο κακό δεν ξέρουν τι να κάνουν, τι να σκεφτούν και αρχίζουν να το αναλύουν σαν να είναι ένα περιπεπλεγμένο φαινόμενο. Ενώ στην πραγματικότητα πρόκειται για κάτι απλό. Με το να φαντάζονται όμως το κακό σαν κάτι αιωνίως ομιχλώδες, το ξεπλένουν από το κόκκινο του αίματος και το μαύρο του θανάτου και το βάφουν με αποχρώσεις του γκρι. Το αναλύουν από διάφορες ψυχολογικές και κοινωνιολογικές απόψεις  μέχρι να λειανθούν οι αιχμηρές γωνίες του. Αυτοί δεν θα αποφασίσουν ποτέ να συμπράξουν σε μια απευθείας σύγκρουση μαζί του. Στην πραγματικότητα είναι πολύ πιθανό, υπεραναλύοντας, να έχουν πειθαναγκάσει τους εαυτούς του να συμμαχήσουν με τα τέρατα. Γιατί έτσι θα μπορούν να συνεχίσουν την ζωή τους . Αυτή η ομάδα είναι η πολυπληθέστερη. 

       

 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση