Απλή αναλογική 

Την απλή αναλογική εισήγαγε για πρώτη φορά τον Αύγουστο του 1926 ο πρωθυπουργός Γεώργιος Κονδύλης με την υποστήριξη του Αλέξανδρου Παπαναστασίου και του ΚΚΕ «για να εξασφαλίζεται η γνήσια εκδήλωσις του λαϊκού φρονήματος».

Εφαρμόστηκε στις εκλογές του Νοεμβρίου του 1926 και οδήγησε στον σχηματισμό κυβερνήσεως ασταθούς πλειοψηφίας από τα δύο αντίπαλα κόμματα. Το αποτέλεσμα ήταν το 1928  η χώρα να βρεθεί σε κατάσταση ακυβερνησίας και λαϊκής εξέγερσης.

Μέσα σ’ αυτό το πολιτικό κλίμα ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Π. Κουντουριώτης έδωσε στον Βενιζέλο εντολή σχηματισμού κυβερνήσεως και διεξαγωγής εκλογών. Οι εκλογές έγιναν τον Αύγουστο του 1928 με το πλειοψηφικό σύστημα, παρά τις αιτιάσεις των αντιπάλων του που κατηγορούσαν τον Βενιζέλο για κοινοβουλευτικό πραξικόπημα.

Το πλειοψηφικό σύστημα επέτρεψε στον νικητή των εκλογών Ελευθέριο Βενιζέλο να κυβερνήσει αδιατάρακτα περίπου για τέσσερα χρόνια και να οδηγήσει την χώρα σε ανοδική τροχιά μέχρι που έφθασε και στην Ελλάδα ο οικονομικός απόηχος της διεθνούς κρίσης.

Τα επόμενα χρόνια έγιναν απανωτές εκλογές με απλή αναλογική: Τον Σεπτέμβριο του 1932. Τον Μάρτιο του 1933. Τον Ιούνιο του 1935. Τον Ιανουάριο του 1936. Η χώρα διολίσθαινε στην ακυβερνησία μέχρι που τον Αύγουστο του 1936 επιβλήθηκε δικτατορία από τον Ιωάννη Μεταξά με την συναίνεση του βασιλιά Γεώργιου του Α΄.

 Η απλή αναλογική επανήλθε μετά τον πόλεμο στις εκλογές του 1946 και μετά τον εμφύλιο πόλεμο στις εκλογές του 1950 και για τελευταία φορά στις εκλογές του 1951.

Στην Μεταπολίτευση η απλή αναλογική υπήρξε η εμμονική απαίτηση των αριστερών. Όταν όμως εν μέσω οξείας κρίσης τον Ιανουάριο του 2015 έγιναν κυβέρνηση χάρις στο πλειοψηφικό σύστημα δεν είχαν ιδεολογικούς ενδοιασμούς. Και δεν έσπευσαν να αλλάξουν τον εκλογικό νόμο παρά μόνο όταν και όπως θα εξυπηρετούσε το κομματικό τους μέλλον.

 

 

ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΚΑΤΑΚΤΗΤΗΣ ΤΩΝ ΚΑΤΑΚΤΗΤΩΝ

[ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΛΟΓΙΑ. ΣΥΓΚΡΙΝΕ ΤΟΥΣ ΧΑΡΤΕΣ]

 

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ROOSEVELT ΣΤΟΝ CHURCHILL, 18 ΜΑΡΤΙΟΥ 1942

[ W. F. KIMBALL “CHURCHILL AND ROOSEVELT, THE COMPLETE CORRESPONDENCE” AMAZON, 1984 ]

  «Αγαπητέ μου Winston,

….

§ 3^η Αμέσως μετά στην ιεραρχία έρχεται αυτή η θεά που λατρεύουμε και οι δύο, η «ελευθερία του τύπου». Ούτε εσύ ούτε εγώ επηρεαζόμαστε υπερβολικά από τα άρθρα που αφορούν στα τελευταία νέα· αυτά εν πάση περιπτώσει δεν είναι εντελώς επιζήμια. Αλλά θεωρώ αληθινή απειλή τα λεγόμενα ερμηνευτικά σχόλια που κατευθύνονται από μία χούφτα ανθρώπων οι οποίοι δεν μπορούν να αποφύγουν να σκέφτονται την πολιτική την ίδια ώρα που περνάμε διεθνείς κρίσεις· που διαθέτουν ελάχιστη κρίση και ακόμη λιγότερη γνώση αλλά έχουν τη δυνατότητα να διευθύνουν – τουλάχιστον να διευθύνουν -  την κοινή γνώμη.

        § 4^η Ο τύπος μας, κυρίως τα χειρότερα στοιχεία του, δεν παύει να αναμοχλεύει εσωτερικά ζητήματα δευτερεύουσας σχετικώς σημασίας, προσπαθώντας να υποβάλει τεχνηέντως την άποψη ότι ο ρόλος των Αμερικανών συνίσταται στο να υπερασπίσουν τη Χαβάη, τις ανατολικές και δυτικές ακτές και ότι δεν έχουμε παρά να χωθούμε στο καβούκι μας όπως η χελώνα, περιμένοντας να έρθουν να χτυπήσουν τις ακτές τις. Πράγμα πολύ περίεργο, αυτοί οι επιζώντες του απομονωτισμού δεν μου επιτίθενται προσωπικώς, εκτός μόνο επαναλαμβάνουν ότι έχω φορτωθεί με υπερβολική εργασία και ότι η στρατηγική μου είναι αυστηρά προσωπική και λαμβάνω αποφάσεις χωρίς να ανταλλάσσω χρήσιμες ιδέες με κανέναν στρατιωτικό ή ναυτικό σύμβουλο.