Απλή αναλογική:

Η Ιστορία,  Οι Κυβερνοσκόποι και οι Κυβερνολάγνοι

Την απλή αναλογική εισήγαγε για πρώτη φορά τον Αύγουστο του 1926 ο προσωρινός πρωθυπουργός Γεώργιος Κονδύλης με την υποστήριξη του αριστερού τόξου, Αλέξανδρο Παπαναστασίου και ΚΚΕ,  με το αιτιολογικό ότι πρέπει να «εξασφαλίζεται η γνήσια εκδήλωσις του λαϊκού φρονήματος».

Η απλή αναλογική εφαρμόστηκε στις εκλογές του Νοεμβρίου του 1926 και οδήγησε στον σχηματισμό κυβέρνησης ασταθούς πλειοψηφίας από τα δύο αντίπαλα κόμματα. Το αποτέλεσμα ήταν το 1928  η χώρα να βρεθεί σε κατάσταση ακυβερνησίας και λαϊκής εξέγερσης.

Μέσα σ’ αυτό το πολιτικό κλίμα ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Π. Κουντουριώτης έδωσε στον Βενιζέλο εντολή σχηματισμού κυβερνήσεως και διεξαγωγής εκλογών. Οι εκλογές έγιναν τον Αύγουστο του 1928 με το πλειοψηφικό σύστημα, παρά τις αιτιάσεις των αντιπάλων του που κατηγορούσαν τον Βενιζέλο για κοινοβουλευτικό πραξικόπημα.

Το πλειοψηφικό σύστημα επέτρεψε στον νικητή των εκλογών Ελευθέριο Βενιζέλο να κυβερνήσει αδιατάρακτα περίπου για τέσσερα χρόνια και να οδηγήσει την χώρα σε ανοδική τροχιά μέχρι που έφθασε και στην Ελλάδα ο οικονομικός απόηχος της διεθνούς κρίσης.

Τα επόμενα χρόνια έγιναν απανωτές εκλογές με απλή αναλογική: Σεπτέμβριο του 1932. Μάρτιο του 1933. Ιούνιο του 1935. Ιανουάριο του 1936. Η χώρα διολίσθαινε στην ακυβερνησία μέχρι που τελικά τον Αύγουστο του 1936 επιβλήθηκε δικτατορία από τον Ιωάννη Μεταξά με την συναίνεση του βασιλιά Γεώργιου τον Α΄.

 Η απλή αναλογική επανήλθε μετά τον πόλεμο στις εκλογές του 1946 και μετά τον εμφύλιο πόλεμο στις εκλογές του 1950 και για τελευταία φορά στις εκλογές του 1951.

Στην Μεταπολίτευση η απλή αναλογική υπήρξε η εμμονική απαίτηση των αριστερών κυβερνοσκόπων. Στην μεσομνημονιακή εποχή οι εν λόγω κυβερνοσκόποι, όταν πέτυχαν τον σκοπό τους και πήραν την κυβέρνηση με ισχνό εκλογικό προβάδισμα χάρει στο πλειοψηφικό, δεν φάνηκαν να έχουν τον παραμικρό αριστερο-ιδεολογικό ενδοιασμό.

Αλλά στα δύο χρόνια από τότε, διαισθανόμενοι το τέλος τους οι ίδιοι αριστεροί καιροσκόποι και νυν sans cravatte κυβερνολάγνοι ξαφνικά θυμήθηκαν την απλή αναλογική. «Après nous le déluge» σκέφτηκαν οι αδίστακτοι, «Ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται» σκέφτηκαν οι πονηροί, προσβλέποντας στις μεθεπόμενες εκλογές, και όλοι μαζί ψήφισαν απλή αναλογική ….  

ΘΟΥΚΥΔΙΔΟΥ ΙΣΤΟΡΙΩΝ Β΄37,

Το περιφημότερο απόσπασμα

του περιφημότερου πολιτικού λόγου όλων των εποχών

 «Το πολίτευμα που έχουμε … λέγεται δημοκρατία, λόγω του ότι η διακυβέρνηση του κράτους δεν βρίσκεται στα χέρια των ολιγαρχικών αλλά του δήμου· και ενώ οι νόμοι εξασφαλίζουν για όλους ισότητα δικαιοσύνης όσον αφορά στα ιδιωτικά τους συμφέροντα, στα δημόσια αξιώματα ο λαός εκλέγει εκείνους που έχουν πετύχει σε κάποιο τομέα με κριτήριο την αρετή τους και όχι την κοινωνική τους τάξη, ούτε πάλι κάποιος φτωχός, αν μπορεί να προσφέρει κάποια υπηρεσία στην πόλη, εμποδίζεται λόγω της ασημαντότητας της κοινωνικής του θέσης»

«αρετή»

  λέξη αφορμή για πολιτική συζήτηση με φιλοσοφικό χρώμα:

    Η λέξη «αρετή» προέρχεται από την ίδια ετυμολογική ρίζα με την λέξη «άριστος». Ο όρος αρετή περιλάμβανε τις γνώσεις, την συναισθηματική ωριμότητα και την ηθική καλλιέργεια που μπορούσε να κατακτήσει ο άνθρωπος με διδασκαλία και άσκηση· και άριστος ήταν αυτός που είχε φθάσει την αρετή. Η πορεία προς την κατάκτηση της αρετής απαιτούσε χρόνο και απερίσπαστη προσπάθεια, γι’ αυτό ήταν πιο εφικτός στόχος για κάποιους από τους ολίγους, τους προνομιούχους δηλαδή του Αθηναϊκού πολιτικο-οικονομικού  συστήματος, παρά για τον λαό. Συνεπώς, την εποχή της ακμής της Αθηναϊκής Δημοκρατίας οι περισσότεροι που κατείχαν την αρετή προέρχονταν από την παράταξη των ολίγων, των αρίστων, όπως  επονομάζονταν, και όχι από την παράταξη του δήμου.

  Απ’ αυτήν την βασική θέση προκύπτει αλυσιδωτά μια σειρά λογικών συλλογισμών:

- Αφού στα δημόσια αξιώματα ο λαός εξέλεγε άνδρες με κριτήριο την αρετή τους, οι ανήκοντες στην παράταξη των ολίγων είχαν μεγαλύτερες πιθανότητες να εκλεγούν για τα δημόσια αξιώματα.

- Αν, σύμφωνα με τα παραπάνω, οι ολίγοι εκλέγονταν κατά κύριο λόγο στα δημόσια αξιώματα, η Αθηναϊκή Δημοκρατία ήταν στην ουσία μείγμα Αριστοκρατίας και Δημοκρατίας, οπότε η διακήρυξη του ρήτορα στην αρχή του κεφαλαίου ότι η εξουσία δεν βρίσκεται στα χέρια των ολίγων αλλά στα χέρια του δήμου, ήταν μια ψευδαίσθηση που ικανοποιούσε τον λαό και άφηνε ανενόχλητους τους ολίγους, τους αρίστους να κατέχουν την πραγματική εξουσία. Το επιχείρημα φαίνεται έγκυρο, είναι όμως και αληθές;

- Δεν είναι αληθές, διότι παραβλέπει μια σημαντική παράμετρο, ότι οι άνδρες στα ανώτατα αξιώματα είχαν αρετή, συνεπώς εξ ορισμού έπρατταν «το δέον» και σέβονταν τον Νόμο. Και ο Νόμος όριζε ότι το πολίτευμα ήταν Δημοκρατία. Δημοκρατία χωρίς υποσημειώσεις.

- Άρα, όσο στα δημόσια αξιώματα βρίσκονταν άνδρες με αρετή, άσχετα από ποια πολιτική παράταξη προέρχονταν, το πολίτευμα ήταν Δημοκρατία.

   Όταν όμως τα δημόσια πράγματα πέρασαν στα χέρια των άνευ αρετής δημαγωγών, ο Νόμος ακυρώθηκε και υποκαταστάθηκε από τα ψηφίσματα και η Δημοκρατία έμεινε ανάπηρο και ευάλωτο πολίτευμα. (Πρβλ. Αριστοτέλους, Πολιτικά Δ, 4, 26)

Συνεπώς:

Η Δημοκρατία ορθώς εμπιστεύτηκε την αρετή,

αλλά έκανε λάθος που υποτίμησε την κακία.

«Το καθεστώς της δραχμής»

Τα δύο σχέδια:

«Γιατί όχι δραχμή;» λένε, βαδίζοντας επί σχεδίου αλητήριοι της πολιτικής, λαμόγια του συνδικαλιστικού βόθρου, καθηγητάδες του Νόμου Πανούση, κονδηλοσπρώχτες και μικροφωνολάγνοι, δημοσιογλύφτες, απατεώνες δανειολήπτες, θαλασσοεπιχειρηματίες, κομπιναδόροι και άλλοι εγκληματίες. Και μαζί τους ο χορός των ηλιθίων.  

«Γιατί να μη κυβερνήσουν οι νέοι κι άφθαρτοι;» Έλεγαν πριν τρία χρόνια, πάλι βαδίζοντας επί σχεδίου, οι ίδιοι αχρείοι κοπρίτες και ο χορός των μωρών, μέχρι που ενορχηστρωμένα έφεραν στην κυβέρνηση τους πιο ανίκανους και ανίδεους και πονηρούς που έχει γνωρίσει η νεότερη ιστορία στις αθλιότερες φάσεις της.

Τα δύο σχέδια συνδέονται απολύτως: Αφού θα καταλάμβαναν την εξουσία με οριακά σύννομο τρόπο, θα εφάρμοζαν το plan B, την επαναφορά στην δραχμή. Η επιχείρηση χάλασε το καλοκαίρι του 2015, κυρίως γιατί κι ένας ηλίθιος έχει το ένστικτο της αυτοπροστασίας. Άλλωστε το Γουδί δεν πέφτει μακριά. Τώρα τα λαμόγια βλέπουν δεύτερη ευκαιρία και σπρώχνουν προς τον τελικό στόχο.

Τελικός Στόχος: «Το καθεστώς της δραχμής» δηλαδή επιστροφή σε εθνικό νόμισμα - καθεστωτική άσκηση της εξουσίας με πρόφαση την διαχείριση του χάους - μεγάλες ρεμούλες στο εσωτερικό με λεφτά που είχαν κρύψει στο εξωτερικό, κλεμμένα ή μη - επαναπροσανατολισμός της εξωτερικής πολιτικής - ολικός επαναπροσδιορισμός της φυσιογνωμίας της χώρας.

Και επειδή χρειάζονται ως άλλοθι νωπή λαϊκή εντολή εξαπολύουν πάλι

Προπαγάνδα και Ψέμα:

Το ευρώ μας έφερε ως εδώ. Με εθνικό νόμισμα θα ασκήσουμε τη δική μας νομισματική πολιτική και τα προϊόντα μας θα γίνουν ανταγωνιστικά διεθνώς. Θα κρατήσουμε την ισοτιμία σταθερή 1 ευρώ προς 1 δραχμή, για να μην ξεφύγει ο πληθωρισμός. Θα σβηστεί το χρέος. Θα διαγραφούν τα δάνεια ιδιωτών και επιχειρήσεων.

Η απάντησή μου στην προπαγάνδα τους έχει αποδέκτη εσένα που την καταναλίσκεις και την αναπαράγεις:

-Το «εδώ» είναι κατόρθωμα των λαϊκιστών που ψήφιζες, των συνδικαλιστών που σε κατέβαζαν σε απεργίες, των διορισμών, της υπερχρέωσης, της φοροδιαφυγής, της διαφθοράς και της αδιαφάνειας που σε βόλευαν μια χαρά.

- Εθνική νομισματική πολιτική στην προκειμένη περίπτωση σημαίνει υποτίμηση· με απλά λόγια οι τιμές στα ύψη και το νόμισμα στην τσέπη σου κουρελόχαρτο. Υποτίμηση σημαίνει να δίνει ο Βραζιλάνος 100 Μπολιβάρ για λίγες καραμέλες.

- Σταθερή ισοτιμία ίσον απάτη, γιατί οι αγορές  καθορίζουν την ισοτιμία, όχι τα κράτη. Και στην Αργεντινή είχαν ορίσει σταθερή ισοτιμία με βάση το δολάριο ΗΠΑ και μετά έγινε κόλαση.

-Βελτίωση της ανταγωνιστικότητας και αύξηση των εξαγωγών ίσον μπούρδα, γιατί για να εξάγεις πρέπει να παράγεις. Αλλά πώς θα παράγεις όταν λόγω χρεοκοπίας δεν θα μπορείς να εισάγεις πρώτες ύλες, υλικά, εργαλεία, ανταλλακτικά και πετρέλαιο;

 -Αυτό που σου κρύβουν είναι οι ελλείψεις, θανατηφόρες ελλείψεις σε φάρμακα, τρόφιμα και ηλεκτρικό. Και όχι για λίγο καιρό.

 Θα γίνει χάος και χαμός και οι αριστεροφασίστες θα επιβάλουν κατασταλτικά μέτρα που θα ονομάσουν «αναγκαία»  για να σου απαγορεύσουν απεργίες, διαδηλώσεις, καταλήψεις, πορείες και άλλα συναφή. Κι εσύ θα συμμορφωθείς, γιατί δεν θα θέλεις να γνωρίσεις τα μπουντρούμια του «1984»

- Δεν θα μπορείς ούτε να φύγεις έξω, γιατί με την χώρα εκτός ευρώ και ευρωπαϊκής ένωσης μόνο ως μετανάστης θα μπορείς να πας στον πολιτισμό, και βέβαια αν σε θέλουν. Αν πάλι προσπαθήσεις να την κοπανίσεις κρυφά οι πρώην εταίροι θα σε συλλαμβάνουν στα σύνορα γιατί θα τους χρωστάς ως πολίτης της χρεοκοπημένης χώρας σου το δημόσιο χρέος όλο και την ανακεφαλαίωση των τραπεζών ολόκληρη· βλέπεις οι «βάρβαροι» έχουν εμπεδώσει αυτό που έλεγε ο Αριστοτέλης : ο πολίτης είναι το κράτος και το κράτος είναι ο πολίτης και κράτος και πολίτης καταστρέφονται ή σώζονται αμοιβαίως.

- Θα μείνεις, λοιπόν, εδώ καταδικασμένος να ζήσεις το «1984» που υπέθαλψες με τις επιλογές σου και το κρίμα στο λαιμό σου. 

Τα λόγια μου είναι εν πολλοίς λόγια του Θουκυδίδη (Α΄69, 70)

 Ζέττη Βαρδάκη

Προς τους παρευρισκομένους  ξένους

θέλω να ξεκαθαρίσω ότι δεν  τους βλέπω και δεν τους αναγνωρίζω ως δικαστές. Ας κάνουν καλλίτερα την αυτοκριτική τους.

Προς τους Έλληνες παρευρισκομένους προέδρους, υπουργούς, βουλευτές και λοιπούς πολιτικούς εκδρομείς

 θέλω να ξεκαθαρίσω ότι ο λόγος που θα τους απευθύνω δεν ενέχει παρατηρήσεις αλλά κατηγορίες. Διότι παρατηρήσεις διατυπώνει κανείς κατά φίλων που υπέπεσαν σε σφάλματα, ενώ κατηγορίες απευθύνει κατά εχθρών που τον αδίκησαν.

Το κατηγορητήριο: 

Πώς φανταστήκατε ότι θα μπορούσατε εσείς να νικήσετε την μάχη της Ελλάδας ; Οι νικητές είναι νεωτεριστές, ικανοί να συλλαμβάνουν νέα σχέδια και μόλις τα αποφασίσουν να τα θέτουν σε εφαρμογή. Ενώ εσείς είσασταν υπερφίαλοι κυβερνοσκόποι και γίνατε ανίκανοι κυβερνολάγνοι. 

Οι νικητές τολμούν και διακινδυνεύουν και διατηρούν την αισιοδοξία τους εν μέσω των κινδύνων. Η ιδική σας ιδιοσυγκρασία αντιθέτως σάς κάνει να αμφιταλαντεύεστε να δυσπιστείτε, να φοβάστε και να υποχωρείτε.

 Οι νικητές είναι ακαταπόνητοι και δραστήριοι, εσείς είσθε αναβλητικοί. Θεωρούν ευλογία την επιχειρηματικότητα, την πολυπραγμοσύνη, την εξωστρέφεια, την παραγωγή πλούτου, ενώ εσείς τα μισείτε και τα ζηλεύετε.

Οι νικητές όταν πετύχουν μια νίκη, την εκμεταλλεύονται, και όταν νικηθούν, υποχωρούν όσον το δυνατόν λιγότερο. Δεν υπολογίζουν την σωματική κακουχία όταν πρόκειται για το καλό της πατρίδας και αφιερώνουν κάθε ικμάδα του μυαλό τους στον λαό που τους ανέδειξε. Αν δεν πετύχουν όσα σχεδίασαν, θεωρούν ότι έχασαν κάτι δικό τους και με νέες προσπάθειες προσπαθούν να αναπληρώνουν το έλλειμμα. Αν πάλι το σχέδιό τους στεφθεί από επιτυχία, θεωρούν το κατόρθωμά τους μικρό σε σύγκριση με αυτό που υπολείπεται ακόμη να κάνουν.

Είναι γρήγοροι, αποφασιστικοί, νεωτεριστές, αγωνιστικοί, ανταγωνιστικοί. Δεν τους νοιάζει που ζούνε μέσα στον μόχθο και τον κίνδυνο, αρκεί να επιτευχθεί ο σκοπός για τον οποίο αγωνίζονται. Απολαμβάνουν ελάχιστα τα υπάρχοντα, διότι διαρκώς επιζητούν τα καλύτερα. Η εκτέλεση του καθήκοντος και η δράση αποτελεί γι' αυτούς γιορτή, ενώ αντιθέτως θεωρούν την ησυχία και την  απραξία αρρώστια.

Όσοι από τη φύση τους είναι νικητές, κυνηγώντας τον ένα στόχο μετά τον άλλο, δεν μένουν ποτέ σε ησυχία και δεν αφήνουν και τους άλλους ήσυχους να νομίζουν ότι τέλειωσαν μαζί τους. Εσείς αφήνετε τους άλλους να σας τελειώσουν και μαζί να τελειώσουν και όλους εμάς.

Εύχομαι ολόψυχα αυτό το κατηγορητήριο να γίνει ο χειρότερος εφιάλτης σας, εύχομαι να σας ξυπνήσει μνήμες του 1922· κι εκείνοι οι έξι ανίκανοι ήταν, αλλά τουφεκίστηκαν σαν προδότες.