Ο ΜΟΝΟΣ ΕΝΟΧΟΣ της Lisa Ballantyne

Ζέττη Βαρδάκη, βιβλιοπαρουσίαση 

Ένας ευφυής, λίγο παράξενος, εντεκάχρονος κατηγορείται για τον εν ψυχρώ φόνο ενός οχτάχρονου. Ευγενικά ευθύς προς όλους ο κατηγορούμενος, αμέσως όμως συμπαθεί τον τριανταπεντάχρονο δικηγόρο που αναλαμβάνει την υπόθεσή του. Και ο δικηγόρος αυτόν· όταν ήταν μικρός είχε κι αυτός ροπή στην βία και αδυναμία ενσυναίσθησης. Μόνο που δεν βρέθηκε ποτέ κατηγορούμενος.

Εν τω μεταξύ πρέπει να πάει στην κηδεία  της θετής του μητέρας.  Οδηγώντας σκέπτεται τον μικρό στην φυλακή, σκέφτεται τον εαυτό του στην ηλικία του πάντα μπλεγμένο και καταχτυπημένο, θυμάται την μέρα που η πρόνοια τον πήγε σπίτι της, θυμάται πώς εκείνη τον είχε σώσει μαθαίνοντάς του την ζωή από την αρχή…. Αν μόνο δεν του είχε πει εκείνο το φοβερό ψέμα… Αν τυχαία κάποια στιγμή αυτός δεν είχε πέσει πάνω στην αλήθεια… Πόσο είχε θυμώσει μαζί της, πώς την είχε κατηγορήσει... Κι εκείνη κλαίγοντας του είχε κάνει μόνο μια ερώτηση «Κι εσύ γιατί δεν έψαξες;» Ούτε που ήθελε να την ακούσει.  Έφυγε και δεν την ξαναείδε.

         Τώρα μετά την τελετή έπρεπε να γυρίσει γρήγορα για να βρει τρόπο να σώσει τον μικρό ιδιόρρυθμο πελάτη του. Τα κατάφερε. Την κέρδισε την δίκη. Αλλά δεν είχε προλάβει να χαρεί όταν ο μικρός, για να τον ευχαριστήσει, τού φανέρωσε την διεστραμμένη αλήθεια του - Ναι, είχε σκοτώσει τον μικρό φίλο του γιατί δεν του άρεσε η «μούρη» του - Η αλήθεια τον αρρώστησε. Δεν ήταν όμως μόνο η αλήθεια ήταν και η αυτοσυνειδητοποίηση μαζί. Από την πρώτη στιγμή είχε πιστέψει το ψέμα του μικρού ψυχασθενή γιατί ήθελε να το πιστέψει. Έτσι και τότε. Δεν ήταν εύπιστος, όμως είχε πιστέψει το ψέμα της γυναίκας χωρίς να ζητήσει από πουθενά μια επιβεβαίωση. Γιατί ήθελε να το πιστέψει, γιατί του έδινε το δικαίωμα να μπορεί να αισθάνεται καλά χωρίς τύψεις… και ελεύθερος.  [«Κι εσύ γιατί δεν έψαξες;»]