Σαν και σήμερα,15 Νοεμβρίου 1922 εκτελέστηκε στο Γουδί 
ο Πέτρος Πρωτοπαπαδάκης ο υπουργός της διχοτόμησης του χαρτονομίσματος.

Έξω και πέρα και μακριά από τον κόσμο της γουρουνιάς 

υπάρχει ο ποιοτικός αισθησιασμός

Έξω και πέρα και μακριά από τον κόσμο της γουρουνιάς
υπάρχει το μεγαλείο της γλώσσας

Μάθημα ατομικής ευθύνης από τον Πλάτωνα

  Μετάφραση: Δεν σας επιλέγει με κλήρο μια τύχη, καλή ή κακή, αντίθετα εσείς επιλέγετε την τύχη σας, καλή ή κακή. Κι αφού η Αρετή δεν ανήκει αποκλειστικά σε κανέναν, αλλά ο καθένας μπορεί, αν την τιμά και την σέβεται, να την κατακτήσει σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό, κάθε ψυχή μπορεί για καλή της τύχη να την επιλέξει.  Ο άνθρωπος έχει την ευθύνη των επιλογών του · ο θεός δεν έχει ευθύνη. 

Οι σκέψεις του Θουκυδίδη και του Αριστοτέλη

για την Δημοκρατία και τον Λαό

 Γράφει και υπογράφει η Ζέττη Βαρδάκη, φιλόλογος

Δημοκρατία είναι το πολίτευμα που πρεσβεύει πολιτική ισότητα των κοινωνικών τάξεων, μηδενική καταπίεση και λήψη αποφάσεων κατά πλειοψηφίαν. Και επειδή ο δήμος, δηλαδή ο λαός, είναι η πλειοψηφία, κυβερνά ο δήμος και το πολίτευμα λέγεται δημοκρατία.

 Η Δημοκρατία είναι το καλύτερο πολίτευμα, διότι ενωμένες οι δυνατότητες, η αρετή και η εξυπνάδα των πολλών γίνονται πολλαπλάσιες από τις δυνατότητες των λίγων και αρίστων, ακόμη και αν είναι χαρισματικοί. 

Αλλά προϋπόθεση για να λειτουργεί η δημοκρατία είναι οι πολίτες να έχουν φρόνηση και αρετή ώστε αβίαστα και  ελεύθερα να βρίσκουν και να επιλέγουν πάντοτε το δέον. Και ως δέον να θεωρούν αυτό που υπηρετεί τον ατομικό και κοινό στόχο για ανάπτυξη, ασφάλεια, αυτάρκεια και ευημερία. Αυτό σημαίνει ότι θα παίρνουν αποφάσεις σύμφωνες με τους Νόμους και θα εκλέγουν τους καλύτερους, ανεξάρτητα σε ποια κοινωνική τάξη ανήκουν, και ως καλύτερους θα θεωρούν αυτούς που αποδεδειγμένα έχουν ξεχωρίσει σε γνώσεις, ανδρεία, ηθική και ικανότητες, τους αρίστους δηλαδή, χωρίς προκαταλήψεις και ταξική μειονεξία.

Άρα η σωστή λειτουργία της Δημοκρατίας είναι θέμα ωριμότητας του λαού και η ωριμότητα του λαού είναι θέμα βασικής παιδείας.

Όταν όμως η βασική παιδεία βρίσκεται σε σύγχυση ως προς τους στόχους και το περιεχόμενο, στην πρώτη μεγάλη δυσκολία ο λαός γίνεται μάζα χωρίς ηθική, ενδίδει σε κόλακες και ψεύτες δημαγωγούς και τους αναθέτει για τα ανώτατα αξιώματα, ψηφίζει ταξικά και έξω από τον ορθό λόγο, περιφρονεί τους Νόμους, καταλύει τις εξουσίες, λειτουργεί σαν δικαστής και σαν δήμιος κάθε πολιτικού αντιπάλου και κυβερνά με δημο/ψηφίσματα σαν αδυσώπητος, ανήθικος και καταπιεστικός τύραννος. Έτσι εξετράπη η Αθηναϊκή Δημοκρατία, έτσι καταστράφηκε η Αθήνα.

Θουκυδίδου Ιστοριών Β΄37

Αριστοτέλους Πολ 1291b30–1292a38

                Πολ. 1337a33–1338b8 

Ο  Ηγεμον-ίσκος,

Γράφει dr. Nick Mciaveli, executive profiler και dialosymvoulos

«Διαπιστώνω με οικογενειακή περηφάνεια ότι ο Ηγεμονίσκος της χώρας των Φευγάτων και οι συνάδελφοί μου διαλοσύμβουλοι που τον περιβάλλουν ακολουθούν κατά γράμμα το βιβλίο «Ο Ηγεμών» του κατασυκοφαντημένου προγόνου μου Νικολό Μακιαβέλι από την Φλωρεντία.

Τι ακριβώς βλέπω και  λέω ότι ακολουθεί Μακιαβελικές φόρμουλες;

Βλέπω ότι ο Ηγεμονίσκος περιφέρεται με το προφίλ που του έφτιαξαν για να αρέσει στη μάζα και στους δυνατούς του παρασκηνίου και ότι ανελλιπώς παριστάνει τον κλώνο του ειδώλου που μιμείται.

Ακόμη βλέπω με πόση επιτηδειότητα εφαρμόζει το «Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», μη διστάζοντας να γίνεται κυνικός, ψεύτης, υποκριτής, αχάριστος, ευθυνόφοβος, άπιστος και σκληρός για να εξασφαλίσει το πολιτικό του μέλλον.

Βλέπω εντυπωσιασμένος πόσο γρήγορα πήρε με την παρέα του τον έλεγχο των Μέσων της Εξουσίας, εννοώ το Δημόσιο Ταμείο, τον Στρατό, τα Σώματα Ασφαλείας, τα Δικαστήρια και τα Μέσα Ενημέρωσης. Μόνο στην Κεντρική Τράπεζα τα βρήκαν σκούρα.

Αλλά εκείνο που με αφήνει ενεό είναι το πώς ξεπαστρεύει τους ευεργέτες και τους συνοδοιπόρους του και πώς αδειάζει τους ανθρώπους που τον πίστεψαν· κι όλα αυτά χωρίς να ανοίξει ρουθούνι. Αυτό και μόνο δείχνει πόσο καλά έχει εμπεδώσει το Μακιαβελικό δόγμα που λέει ότι όσο ο ηγέτης είναι φρέσκος στην εξουσία κι έχει την δύναμη του λαού κάνει ό,τι θέλει με όποιους θέλει, παίρνει όποιες αποφάσεις θέλει και τις εφαρμόζει ή τις αναιρεί, παίρνει τις αντίθετες και δεν εφαρμόζει ούτε αυτές.

 Το άλλο Μακιαβελικό που βλέπω να κάνει με μεγάλη μαεστρία, είναι ότι διατηρεί ολοφάνερα σχέσεις με ισχυρούς διαπλεκόμενους  παράγοντες χωρίς να χάνει την εμπιστοσύνη της μάζας  την οποία κουμαντάρει με δημαγωγικά κόλπα, καταφέρνοντας να περνάει σκληρά μέτρα χωρίς αντίδραση και με μόνη ανταπόδοση λίγα ψίχουλα και την ελπίδα ότι αυτός μπορεί να κάνει τη ζωή της καλύτερη, ή τουλάχιστον όχι χειρότερη.

Θα τον συνέχαιρε όμως κι ο ίδιος ο Καίσαρας Βοργίας και ο Λορέντζο των Μεδίκων αν τον έβλεπαν πώς κατορθώνει να προκαλεί τόσες καταστροφές και να μένει στο απυρόβλητο. Όχι μόνο δεν του χρεώνει κανείς ότι ανέλαβε να κάνει πράγματα μεγαλύτερα από το μπόι του και τα θαλάσσωσε με καταστροφικές συνέπειες για τους Φευγάτους, αλλά, όταν εμφανίστηκε μπροστά τους ευάλωτος και ηττημένος, πολλοί νεόφτωχοι, άνεργοι, παγιδευμένοι Φευγάτοι τον αγάπησαν ακόμη πιο πολύ και καταλόγισαν τις ζημιές στους άλλους, στους κακούς, στους εχθρούς, στους ξένους που τάχα παγίδεψαν τον «ηγέτη».

Τώρα όμως, επειδή το βιβλίο του Νικολό με τις οδηγίες δεν προχώρησε παρακάτω,  ο Ηγεμονίσκος και οι σύμβουλοί του βρίσκονται έωλοι. Αυτό θα επισπεύσει την φθορά του και την αναπόδραστη πτώση του. Άλλωστε υπάρχουν πολλοί που δουλεύουν για να επιταχύνουν το αναπόδραστον. Δεν είναι η αντιπολίτευση, οι φτωχοί, οι ξένοι, τα funds ή το IMF. Είναι η μεσαία τάξη. Αυτή θα τον ρίξει γιατί έχει λίπος, μόρφωση, επιρροή και  κοινωνική εξουσία που η δυναμική της ξεφεύγει από την δικό του έλεγχο και την δική του επιρροή.

 Πολλοί Φευγάτοι της μεσαίας τάξης στην αρχή τον ευνόησαν ή κράτησαν εφεκτική στάση, αλλά τώρα είναι κι αυτοί θυμωμένοι γιατί τους κήρυξε ταξικό πόλεμο. Του έτριξαν ήδη τα δόντια μια φορά όταν αντέταξαν το δικό τους ΝΑΙ στο δικό του ΟΧΙ. Τώρα καθημερινά τον προκαλούν ανοιχτά, τον αποψιλώνουν από κάθε ίχνος αξιοπιστίας και εγκυρότητας, χλευάζουν με τις αδυναμίες του και καταγγέλλουν την όποια ελλειμματικότητά του. Επηρεάζουν το θυμικό των οπαδών του από τη θέση ισχύος που κατέχουν στην κοινωνία. Εκείνος, απτόητος μες στην αλαζονεία του, συνεχίζει να φέρεται στην μεσαία τάξη σαν νταβατζής,  της παίρνει τα λεφτά, της ρίχνει μπουνιά και βγάζει και μαχαίρι.

Είναι φανερό ότι πάσχει από σύνδρομο αυτοκαταστροφής, Αλλιώς θα θυμόταν πως το είδωλο του, που μακροημέρευσε στην εξουσία και καλοπέρασε, είχε εναγκαλιστεί την μεσαία τάξη και την είχε αφήσει να αυγατίσει αριθμητικά και οικονομικά.

Βλέπετε πού θέλω να καταλήξω; Ο «ηγέτης» δεν αρκεί να είναι ένας μακιαβελικός τακτικιστής και μίμος, πρέπει να έχει ευφυία και πραγματικό χάρισμα. Όμως αυτός εδώ ο Ηγεμόνας της χώρας των Φευγάτων δεν είναι Ηγέτης. Είναι Ηγετίσκος.

Είναι ρηχός, θρασύς και προκλητικός, γέννημα μιας κοινωνίας σε απαιδευσία, αξιακή κρίση, διάψευση και αυτοδιάψευση και ενός ασύστολου πολιτικού και μιντιακού λαϊκισμού. Ημιμαθής με τα ελαττώματα και τις αδυναμίες της αγέλης που τον χειροκροτεί. Φασίζων και αυτοαναιρούμενος ιδεόληπτος. Αναλώσιμος που παριστάνει τον μεσσία και τον γητευτή. Πολιτικός κοντορεβιθούλης που παριστάνει τον γίγαντα. Επιδέξιος θύτης της μάζας και σύντομα επίδοξο θύμα της ευμετάβολης, μνησίκακης και μοχθηρής της διάθεσης. Έρμαιο του κανιβαλικού συστήματος που τον ανέδειξε.

Αλλά, έτσι γίνεται και κανέναν ευτυχώς δεν έσωσε ποτέ ο Μακιαβέλι »