Καλέ μου μαθητή, σου έκαψαν τον εγκέφαλο για να καταλάβεις κάτι που πολύ απλά θα μπορούσαν να στο πουν έτσι:

 «Με έναν μόνο τρόπο γινόμαστε καλοί, αλλά με πολλούς κακοί»

Στην φιλοσοφική σκέψη του Αριστοτέλη κακοί είναι εκείνοι που στις διάφορες περιστάσεις της ζωής ξεπερνούν το μέτρο ή υπολείπονται από αυτό τόσο στα συναισθήματα όσο και στις πράξεις. Αντιθέτως, καλοί είναι εκείνοι που έχουν μέτρο στις πράξεις και τα συναισθήματά τους. Εκδηλώνουν φόβο, θάρρος, επιθυμία, οίκτο, χαρά και λύπη στον βαθμό που πρέπει και αρμόζει στην περίσταση και στους ανθρώπους που έχουν απέναντί τους. Το μέτρο στα πάθη και τα συναισθήματα είναι το σωστό. Η υπεραντίδραση όπως και η υποαντίδραση είναι λάθη. Και καλός είναι αυτός που ξέρει και κρατάει το μέτρο. Το αν τελικά τα κατάφερε θα το καταλάβει από τις αντιδράσεις γύρω του. Όταν τον κατηγορούν, θα ξέρει ότι βρίσκεται στον λάθος δρόμο. Όταν τον επαινούν θα ξέρει ότι πάει καλά.

Αυτός που είναι καλός, με την παραπάνω Αριστοτελική σημασία του όρου, δεν είναι περιστασιακά καλός αλλά είναι σταθερά καλός· έχει μάθει με άσκηση και διδασκαλία να αναζητά και να επιλέγει ελεύθερα το σωστό και το δέον. Μόνο που το σημείο που βρίσκεται το σωστό και το δέον δεν είναι σταθερό και, επειδή αλλάζει ανάλογα με την περίσταση, το βρίσκει μόνο με γνώμονα την λογική του και την αγωγή που του έχουν δώσει οι σοφοί. Συνεπώς είναι μια διαδικασία καθαρά υποκειμενική που όμως γίνεται με πολύ αντικειμενικά κριτήρια.