Paulo Coelho, Ο Αλχημιστής

 

        Σε κάποιο περιθώριο -  όπως συνηθίζω να κάνω  -  έγραψα:   

     

      «Να θυμάμαι  να ακούω την γλώσσα της διαίσθησής μου - την κοινή γλώσσα των ανθρώπων - όταν αυτή μου ψιθυρίζει τι φοβούνται οι άνθρωποι, τι θέλουν, τι σκέφτονται, τι δεν λένε όταν σιωπούν.

       Να θυμάμαι ότι  η ψυχή μου μοιράζεται την Ψυχή του Κόσμου με όλους και με όλα πάνω στην Γη και στα έγκατα της γης. Και γι’ αυτό πρέπει ν’ ακούω την ψυχή μου. Και να την ακολουθώ όταν μου δείχνει τον δρόμο προς το πεπρωμένο μου. Η ψυχή μου είναι μέρος της Ψυχής του Κόσμου και όλο το σύμπαν θα συνωμοτήσει για να βρω εγώ το πεπρωμένο μου, γιατί όταν έστω κι ένας βρίσκει και εκπληρώνει το πεπρωμένο του, για όλους γύρω του όλα ξεδιπλώνονται και γίνονται καλύτερα

     Να θυμάμαι ότι αν ψάχνω το πεπρωμένο μου ο Μεγάλος Αλχημιστής θα με φέρει να αντιμετωπίσω την σκληρή έρημο, τον υπεροπτικό άνεμο, τον ανελέητο ήλιο, τον ίδιο μου τον εαυτό. Και θα ξέρει πως αυτό που έφτιαξε από μένα είναι χρυσάφι.» 

                                                                                                                      Ζ.Β.