Ο Φοίβος Απόλλων 

Ο άναξ Απόλλων με την φαρέτρα και την λύρα είχε το προσωνυμία Φοίβος που σημαίνει φωτεινός, γιατί ήταν θεός του φωτός που συμβολίζει την γνώση, την σοφία, την ωραιότητα και την αρετή απέναντι στο μαύρο έρεβος της κακίας.

Της κακίας που ο θεός του φωτός ως κριτής και τιμωρός κτυπούσε αλύπητα «τόξοις ιάπτων βέλη» μέχρι να επαναφέρει την ηθική τάξη και την αρετή, μέχρι να αποκαταστήσει την θεία δικαιοσύνη και να διώξει το σκοτάδι. Τότε πια θα έπαιρνε την λύρα στα θεϊκά του χέρια και θεοί και άνθρωποι θα αφουγκράζονταν την εξαίσια μουσική της παγκόσμιας αρμονίας.

Γιατί η αρμονία βρίσκεται στην δικαιοσύνη, στην σοφία, στην σωφροσύνη, στην αίσθηση του μέτρου και στην εξισορρόπηση των αντιμαχομένων τάσεων της ψυχής.

 Όταν κάποιοι με ταραγμένη ψυχή διατάρασσαν την δικαιοσύνη διαπράττοντας ένα ειδεχθές έγκλημα, όπως ο Λάιος και ο Θυέστης, ο Απόλλων εξόντωνε και αυτούς και ολόκληρο το γένος τους, γιατί όλο το γένος κουβαλούσε το σπέρμα του κακού και κανείς τους δεν ήταν στο τέλος αθώος. Δεν ήταν αθώος ο γιός του Λάϊου ο πατροκτόνος και αιμομίκτης Οιδίποδας, δεν ήταν αθώοι οι γιοί του Οιδίποδα Ετεοκλής και Πολυνείκης που σήκωσαν ο ένας εναντίον του άλλου αδελφοκτόνο σπαθί για την εξουσία, δεν ήταν αθώος ο απόγονος του Θυέστη ο Αγαμέμνονας που βεβήλωσε τα ιερά της Τροίας και την Κασσάνδρα, δεν ήταν αθώος ο γιός του Αγαμέμνονα ο μητροκτόνος Ορέστης.

Την ώρα της πτώσης τους όλοι έκλαιγαν και καταριόντουσαν την μοίρα που τους είχε επιφυλάξει ο Απόλλωνας, αλλά ξεχνούσαν ότι ο θεός τούς είχε προειδοποιήσει μέσω του ιερατείου του, εκείνοι ή δεν άκουγαν ή από αλαζονεία δεν ήθελαν να καταλάβουν τι ακούν. Ο Απόλλων γνώριζε τι θα συμβεί αλλά δεν παρενέβαινε στην βούληση των ανθρώπων, στις επιλογές και τις πράξεις τους. Οι άνθρωποι στην αρχαία ελληνική σκέψη ήταν ελεύθεροι.