Τετάρτη 2 Απριλίου 2025

 

Paulo Coelho, Ο Αλχημιστής

 

        Σε κάποιο περιθώριο -  όπως συνηθίζω να κάνω  -  έγραψα:   

     

      «Να θυμάμαι  να ακούω την γλώσσα της διαίσθησής μου - την κοινή γλώσσα των ανθρώπων - όταν αυτή μου ψιθυρίζει τι φοβούνται οι άνθρωποι, τι θέλουν, τι σκέφτονται, τι δεν λένε όταν σιωπούν.


       Να θυμάμαι ότι  η ψυχή μου μοιράζεται την Ψυχή του Κόσμου με όλους και με όλα πάνω στην Γη και στα έγκατα της γης. Και γι’ αυτό πρέπει ν’ ακούω την ψυχή μου. Και να την ακολουθώ όταν μου δείχνει τον δρόμο προς το πεπρωμένο μου. Η ψυχή μου είναι μέρος της Ψυχής του Κόσμου και όλο το σύμπαν θα συνωμοτήσει για να βρω εγώ το πεπρωμένο μου, γιατί όταν έστω κι ένας βρίσκει και εκπληρώνει το πεπρωμένο του, για όλους γύρω του όλα ξεδιπλώνονται και γίνονται καλύτερα


     Να θυμάμαι ότι αν ψάχνω το πεπρωμένο μου ο Μεγάλος Αλχημιστής θα με φέρει να αντιμετωπίσω την σκληρή έρημο, τον υπεροπτικό άνεμο, τον ανελέητο ήλιο, τον ίδιο μου τον εαυτό. Και θα ξέρει πως αυτό που έφτιαξε από μένα είναι χρυσάφι.» 

                                                                                                                      Ζ.Β.


Πέμπτη 6 Μαρτίου 2025

 

ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΑΘΗΝΑΙΩΝ  ΚΑΙ ΜΗΛΙΩΝ

 

Αθηναίοι πρέσβεις: Θέλατε διάλογο. Δεχθήκαμε. Ας κάνουμε, λοιπόν, διάλογο.

Μηλίων εκπρόσωποι: Τι διάλογο να κάνουμε όταν εσείς έχετε προδιαγράψει το μέλλον μας, καταστροφή ή υποταγή.

Αθηναίοι: Αν αυτό πιστεύετε, σταματάμε.

Μήλιοι: Ξέρουμε ότι μιλάμε για τη σωτηρία μας, γι’ αυτό ας συνεχίσουμε.

Αθηναίοι: Ας αφήσουμε τα προσχήματα. Ξέρετε και ξέρουμε, και όλοι αποδέχονται, πως το δίκαιο ισχύει μεταξύ ίσων, αλλιώς οι δυνατοί κάνουν ό,τι τους επιτρέπει  η δύναμή τους κι οι αδύναμοι υποχωρούν κι αποδέχονται.

Μήλιοι: Αυτό δεν σας συμφέρει γιατί μπορεί να βρεθείτε εσείς κάποτε στη θέση του αδύνατου.

Αθηναίοι: Αυτό θα συμβεί μόνο αν δεν προστατέψουμε την ηγεμονική μας θέση. Αλλά αυτό είναι δικό μας θέμα. Εδώ τώρα συζητάμε ότι εμάς μας συμφέρει να σωθείτε ερχόμενοι κάτω από την προστασία της Αθηναϊκής ηγεμονίας και εσάς να σώσετε μ΄ αυτόν τον τρόπο την πόλη σας. Έχουμε κοινό συμφέρον.

Μήλιοι: Ποιο κοινό συμφέρον, όταν αυτό που προτείνετε σημαίνει ότι εμείς θα γίνουμε οι δούλοι κι εσείς οι κύριοι;

Αθηναίοι: Υπάρχει κοινό συμφέρον γιατί εσείς δεν θα καταστραφείτε κι εμείς, αν δεν σας καταστρέψουμε, θα αποκομίσουμε κέρδος.

Μήλιοι: Δηλαδή αποκλείεται να δεχθείτε ουδετεροφιλία;

Αθηναίοι: Αποκλείεται. Η φιλία μαζί σας υπ’ αυτές τις συνθήκες μπορεί να μας βλάψει περισσότερο από το μίσος σας, αφού θα μπορούσε να ερμηνευτεί από τους υπηκόους μας ως αδυναμία να επιβληθούμε, ενώ το μίσος σας θα είναι απόδειξη της δύναμής μας.

Μήλιοι: Μα δεν είναι ίδια η περίπτωση η δική μας και των άλλων.

Αθηναίοι: Όχι, είναι χειρότερη. Γιατί είναι ζήτημα όχι μόνο δύναμης αλλά και ασφάλειας για εμάς να υποτάξουμε εσάς τους πιο αδύνατους που μάλιστα μας εναντιώνεστε σ’ ένα πεδίο που θεωρούμαστε κυρίαρχοι.

Μήλιοι: Ας μην αναφερθούμε στο τι είναι δίκαιο και τι άδικο, γιατί δεν συζητάτε επ’ αυτού. Ας μιλήσουμε πάνω στο συμφέρον. Πώς σας συμφέρει μια ενέργεια που θα στρέψει εναντίον σας ακόμη κι αυτούς που σήμερα δεν είναι εχθροί σας από φόβο μήπως κάποτε πάθουν τα ίδια; Πώς θα σας επιφέρει ασφάλεια μια ενέργεια που θα ενισχύσει το στρατόπεδο των αντιπάλων σας;

Αθηναίοι: Να προλάβουμε κινδύνους από απερίσκεπτες ενέργειες των υπηκόων μας. Αυτό μας επιφέρει ασφάλεια.

Μήλιοι: Κι εμείς δεν θέλουμε να φανούμε δειλοί, αλλά θέλουμε να προστατέψουμε την ελευθερία μας όσο είμαστε ακόμη ελεύθεροι.

Αθηναίοι: Δεν υπάρχει θέμα να θεωρηθείτε δειλοί όταν ο αντίπαλος είναι τόσο ισχυρότερος. Μόνο θέμα για σας είναι τώρα  η σωτηρία της πατρίδας σας.

Μήλιοι: Όσο αγωνιζόμαστε υπάρχει ελπίδα.

Αθηναίοι: Όταν η μοίρα σας κρέμεται σε μια κλωστή μην την εμπιστευτείτε σε αβέβαιες ελπίδες που θα σας καταστρέψουν.

Μήλιοι: Εμπιστευόμαστε την τύχη μας στους θεούς που βοηθούν τους δίκαιους απέναντι στους άδικους. Και στους Λακεδαιμονίους που θα μας βοηθήσουν λόγω συγγένειας. Δεν είναι λοιπόν παράλογο το θάρρος μας.

Αθηναίοι: Δεν αισθανόμαστε ότι διαπράττουμε αδικία στα μάτια των Θεών γιατί και μεταξύ των Θεών και μέσα στη φύση το δίκαιο το επιβάλλει ο ισχυρός. Έτσι το βρήκαμε έτσι κάνουμε κι εσείς το ίδιο θα κάνατε αν είσαστε δυνατοί. Όσο για τους Λακεδαιμονίους είστε ανόητοι να πιστεύετε ότι θα σας βοηθήσουν. Αυτοί θεωρούν έντιμο και δίκαιο ό,τι τους συμφέρει.

Μήλιοι: Ακριβώς γι’ αυτό πιστεύουμε ότι θα μας βοηθήσουν.

Αθηναίοι: Δεν καταλαβαίνετε ότι για τους Λακεδαιμόνιους συμφέρον είναι η ασφάλειά τους, ενώ αυτό που εσείς λέτε δίκαιο και έντιμο εγκυμονεί κινδύνους που δεν είναι διατεθειμένοι να αποτολμήσουν;

Μήλιοι: Στην περίπτωσή μας ο κίνδυνος για τους Λακεδαιμονίους δεν είναι μεγάλος.

Αθηναίοι: Για τους Λακεδαιμονίους δεν είστε εσείς το θέμα. Το θέμα τους είναι ότι δεν έχουν τόση εμπιστοσύνη στις δυνάμεις τους ώστε να τα βάλουν μαζί μας στην θάλασσα όπου έχουμε σαφή υπεροχή.

Μήλιοι: Μπορεί να καλέσουν κι άλλους και να υπάρξει κλιμάκωση της σύγκρουσης και τότε να πρέπει να αγωνιστείτε για τον εαυτό σας.

Αθηναίοι: Είπαμε να μιλήσουμε για τη σωτηρία της πατρίδας σας κι εσείς για το θέμα αυτό δεν μιλάτε σαν λογικοί άνθρωποι. Εμείς θα αποσυρθούμε και στο μεταξύ εσείς φροντίστε να σκεφθείτε κάτι λογικό. Προσέξτε μη σας παρασύρει η λέξη ντροπή σε πραγματικές ντροπές και συμφορές. Δεχθείτε τους λογικούς μας όρους και μη θέλετε να φανείτε ανώτεροι αλλά συνετοί απέναντι στους δυνατότερους.

Μήλιοι (μετά από σύντομη διαβούλευση μεταξύ τους):  Δεν αλλάζουμε γνώμη, έχουμε εμπιστοσύνη στην τύχη, στους θεούς και στους Λακεδαιμονίους. Σας προτείνουμε όμως να  κάνουμε  συνθήκη ωφέλιμη και για τους δυο μας, να παραμείνουμε φίλοι και να φύγετε.

Αθηναίοι: Στηρίζεστε σε μελλοντικές ελπίδες και δεν βλέπετε την πραγματικότητα. Τα παίξατε όλα για όλα και θα τα χάσετε όλα.

 

Παρασκευή 28 Φεβρουαρίου 2025

 

Μια ιδέα με αφορμή τον Επιτάφιο, Θουκυδίδου Ιστοριών Β΄ 36 -39

 Αν είσαι στην Αθήνα, είτε Έλληνας είσαι είτε ξένος, κι αν είναι απόγευμα αρχή χειμώνα που έθαβαν τα οστά των νεκρών των πολέμων την ώρα που ο ήλιος, ότι καιρό κι αν κάνει, βγαίνει για να φιλήσει  γέρνοντας την Ακρόπολη, θα δεις για μια στιγμή σαν αστραπή να λάμπουν οι ναοί ψηλοί, ακέραιοι και μεγαλοπρεπείς  και ν’ αστράφτει το μάρμαρο, ο χρυσός, ο μπρούτζος, ο χαλκός και το ελεφαντόδοντο στ’ αγάλματα των θεών κι αν προσέξεις θ’ ακούσεις τον αέρα να φέρνει σπασμένα λόγια που μόλις ακούγονται και μετά χάνονται και πάλι ακούγονται μέχρι που λίγο λίγο σβήνουν και δεν ακούγεται τίποτα πια αλλά που, είτε Έλληνας είσαι είτε ξένος,  θα τα θυμάσαι  για πάντα και θα τα λες... 

«… πέθαναν για την Αθήνα ... όπου αξίζει να ζεις και να πεθάνεις για να μείνει ζωντανή ... πόλη αυτάρκη σε πόλεμο και σε ειρήνη … με... Δημοκρατία που πάει να πει ότι ο λαός κυβερνά..., εκλέγει τους άρχοντες ανάλογα με την αξία τους …, έχει ισονομία … αξιοκρατία… ισότητα στις ευκαιρίες … ελευθερία … και δικαιοσύνη …, πόλη ανοιχτή στους ξένους …,  ευχάριστη … με .... τρόπο ζωής μοναδικό …,  πλούτο και επιρροή ... και τους πολίτες της στον στρατό και ναυτικό για να την προστατεύουν, … πολίτες ... καλλιεργημένους αλλά αγωνιστικούς …, ετοιμοπόλεμους ..., πολυπράγμονες ..., δραστήριους ..., που δημιουργούν πλούτο για να κάνουν έργα στην πόλη …,  που μετέχουν στα δημόσια πράγματα …., που συζητούν ελεύθερα τα πολιτικά στην Εκκλησία …, που ψηφίζουν για ρίσκα και πολέμους που θα πάρουν πάνω τους οι ίδιοι και τα παιδιά τους …., που η γνώση του κινδύνου δεν τους φέρνει φόβο …, που λογαριάζουν άχρηστους τους αμέτοχους και φιλήσυχους ..., που πεθαίνουν με χαρά .... για να ζήσει η πόλη...  και  να την σέβονται και να την φοβούνται οι εχθροί .... και να υποτάσσονται ευχαρίστως στην δύναμή της οι υπήκοοι.»