Μια ιδέα με αφορμή τον Επιτάφιο, Θουκυδίδου Ιστοριών Β΄ 36 -39

 Αν είσαι στην Αθήνα, είτε Έλληνας είσαι είτε ξένος, κι αν είναι απόγευμα αρχή χειμώνα που έθαβαν τα οστά των νεκρών των πολέμων την ώρα που ο ήλιος, ότι καιρό κι αν κάνει, βγαίνει για να φιλήσει  γέρνοντας την Ακρόπολη, θα δεις για μια στιγμή σαν αστραπή να λάμπουν οι ναοί ψηλοί, ακέραιοι και μεγαλοπρεπείς  και ν’ αστράφτει το μάρμαρο, ο χρυσός, ο μπρούτζος, ο χαλκός και το ελεφαντόδοντο στ’ αγάλματα των θεών κι αν προσέξεις θ’ ακούσεις τον αέρα να φέρνει σπασμένα λόγια που μόλις ακούγονται και μετά χάνονται και πάλι ακούγονται μέχρι που λίγο λίγο σβήνουν και δεν ακούγεται τίποτα πια αλλά που, είτε Έλληνας είσαι είτε ξένος,  θα τα θυμάσαι  για πάντα και θα τα λες... 

«… πέθαναν για την Αθήνα ... όπου αξίζει να ζεις και να πεθάνεις για να μείνει ζωντανή ... πόλη αυτάρκη σε πόλεμο και σε ειρήνη … με... Δημοκρατία που πάει να πει ότι ο λαός κυβερνά..., εκλέγει τους άρχοντες ανάλογα με την αξία τους …, έχει ισονομία … αξιοκρατία… ισότητα στις ευκαιρίες … ελευθερία … και δικαιοσύνη …, πόλη ανοιχτή στους ξένους …,  ευχάριστη … με .... τρόπο ζωής μοναδικό …,  πλούτο και επιρροή ... και τους πολίτες της στον στρατό και ναυτικό για να την προστατεύουν, … πολίτες ... καλλιεργημένους αλλά αγωνιστικούς …, ετοιμοπόλεμους ..., πολυπράγμονες ..., δραστήριους ..., που δημιουργούν πλούτο για να κάνουν έργα στην πόλη …,  που μετέχουν στα δημόσια πράγματα …., που συζητούν ελεύθερα τα πολιτικά στην Εκκλησία …, που ψηφίζουν για ρίσκα και πολέμους που θα πάρουν πάνω τους οι ίδιοι και τα παιδιά τους …., που η γνώση του κινδύνου δεν τους φέρνει φόβο …, που λογαριάζουν άχρηστους τους αμέτοχους και φιλήσυχους ..., που πεθαίνουν με χαρά .... για να ζήσει η πόλη...  και  να την σέβονται και να την φοβούνται οι εχθροί .... και να υποτάσσονται ευχαρίστως στην δύναμή της οι υπήκοοι.»