Αγαπητέ μου φίλε,

Για την τύχη δεν θα συμφωνήσουμε. Εσύ υποστηρίζεις ότι η  τύχη για τον άνθρωπο έχει καθοριστικό ρόλο. Λες δηλαδή ότι η κοινωνική θέση, λόγου χάριν, και η οικονομική κατάσταση της οικογένειας είναι τυχαίοι παράγοντες, καθοριστικοί όμως για το μέλλον· κι ακόμη ότι είναι δώρο καλής τύχης το να βρεθείς μπροστά σε κάποιον που θα σε εμπνεύσει, ενώ το να βρεθεί μπροστά σου αυτός που θα σε παρασύρει είναι τρικλοποδιά που βάζει η τύχη για να παίξει μαζί σου· το ίδιο και το να βρεθείς ή να μην βρεθείς στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή.

Θα συμφωνήσω μαζί σου μόνο στο τελευταίο. Αυτό το «τυχαίο» είναι μια σειρά γεγονότων που οδηγούν σε κάποια αποτελέσματα έξω από τους στόχους και τα σχέδια των ανθρώπων, χωρίς όμως αυτά τα γεγονότα να εκπορεύονται από μια ανώτερη βούληση που έχει ένα προδιαγεγραμμένο σχέδιο για τον καθένα. Εντάσσω δηλαδή αυτό το «τυχαίο» σε μια μηχανιστική αιτιοκρατία. Εδώ για μένα τελειώνει ο ρόλος του τυχαίου.

Για όλα τα άλλα ισχύει αυτό που είπε ο Ηράκλειτος " Ήθος ανθρώπω δαίμων", που πάει να πει ότι την καλή ή την κακή τύχη την ορίζει στον άνθρωπο το ήθος του. Με τον όρο ήθος οι αρχαίοι εννοούσαν την κρίση, την σύνεση, την ανδρεία, την αποφασιστικότητα, την σταθερή βούληση, την επιμονή, την αντοχή, την αυτοσυγκράτηση απέναντι σε ανεξέλεγκτες παρορμήσεις, την προσωπικότητα και την πρωτοβουλία, όλα αυτά που επιτρέπουν στον άνθρωπο να διαγράψει την πορεία της ζωής του με τους δικούς του όρους.

Οι δυσκολίες και οι ευκαιρίες, φίλε μου, είναι μέρος του παιχνιδιού της ζωής, δεν είναι τύχη, είναι προκλήσεις, αλλά το παιχνίδι αυτό θέλει δυνατούς παίχτες που δεν θα κάμπτονται στις δυσκολίες και δεν θα χάνουν τις ευκαιρίες, για να κάθονται στο τέλος να κλαίνε πάνω από το σπασμένο βάζο μεμψιμοιρώντας για την «τύχη» τους.

Σε χαιρετώ, πάντα φίλη σου.