Πολυαγαπημένε μου Πλάτωνα,

Σε σένα, που έντυσες με βασιλικό μεγαλείο τους ανθρώπους της γνώσης,  που τους έδωσες την ψηλότερη θέση στην κοινωνική ιεραρχία, για να έχουν ως δύναμή τους ανά τους αιώνες αυτήν την μοναδική αναγνώριση, σε σένα – και μη με θεωρήσεις  αχάριστη - θέλω να επισημάνω κάποιες αντιφάσεις στην Πολιτεία σου για να τις διορθώσεις αν θέλεις. Αλλιώς θα το κουβεντιάσουμε όταν, ελπίζω μετά από πολλά χρόνια, συναντηθούμε, αλλά  πρόσεχε, γιατί τα κόλπα σου στον διάλογο μου τα διδάσκεις μια ζωή και τα ξέρω. 

Λοιπόν, λες ότι ο φιλόσοφος είδε κατάματα τον Ήλιο και το ύψιστο Αγαθό και έφθασε στο ανώτατο σημείο της γνώσης και της ηθικής· αφού έτσι είναι, τότε γιατί αμφισβητείς την δυνατότητά  του να διαχειριστεί την προσωπική του ζωή και την πολιτική του δύναμη και του θέτεις κανόνες ζωής και αυστηρές προειδοποιήσεις;

Συγκεκριμένα γράφεις ότι το κράτος πρέπει να αναλαμβάνει τα παιδιά των φιλοσόφων για να  εκμηδενίζεται το ενδιαφέρον του για την απόκτηση πλούτου και να παραμερίζονται τα προσωπικά συναισθήματα που ευνοούν τον νεποτισμό. Ακόμη ότι απαγορεύονται στον φιλόσοφο τα γλυκά (έ, όχι πια) και τα  καρυκεύματα (δεν πειράζει, εντάξει)  και ότι γενικά η διαβίωση των φυλάκων πρέπει να διέπεται από αυστηρό πνεύμα λιτότητας.

Και επικαλείσαι ακόμη και τον Ηράκλειτο για να  προειδοποιήσεις  τον  φιλόσοφο που έφθασε στο ύψιστο σημείο της γνώσης και της ηθικής για το τι θα συμβεί αν ξεφύγει από την τάξη και παρεκτραπεί «Ούτε ο ήλιος δεν μπορεί να υπερβεί τα όρια μέσα στα οποία κινείται. Αν τυχόν και τα υπερβεί, τότε οι Ερινύες, οι βοηθοί της Δικαιοσύνης θα τον βρουν και θα τον επαναφέρουν στην τροχιά του»

Το βλέπεις και συ, αγαπημένε μου Πλάτωνα, ότι ναρκοθετείς αυτό που υποστηρίζεις, ότι δηλαδή όποιος φθάσει στην απόλυτη γνώση φθάνει και στην απόλυτη ηθική.